به گزارش ایرنا، بعد از جنگ جهانی دوم، تلاش‌های زیادی صورت گرفت تا با برگزاری و از سرگیری رقابت‌های جام جهانی، خون تازه‌ای به رگ‌های جامعه جهانی پمپاژ شود و روحیه به زندگی مردم بازگردد اما ویرانی‌های گسترده در اروپا باعث شد تا اکثر کشورها توانی برای میزبانی نداشته باشند. در این میان برزیل از راه رسید و قبول کرد به شرط برگزاری جام جهانی در سال ۱۹۵۰ از این رقابت‌های میزبانی کند.
تیم‌های زیادی قبل و بعد از قرعه‌کشی و مسابقات انتخابی انصراف دادند و یا کنار گذاشته شدند. نتیجه این شد که بازی‌ها با حضور ۱۳ تیم به انجام رسید. ۲ گروه چهار تیمی، یک گروه سه تیمی و یک گروه ۲ تیمی. فاتح هر گروه به دور نهایی راه پیدا می‌کرد. جایی که چهار تیم باید به صورت دوره‌ای با یکدیگر رقابت می‌دادند. این تنها جام جهانی بود که مسابقه فینالی نداشت. با این وجود ماجرای دور پایانی به گونه‌ای پیش رفت که بازی آخر بین برزیل و اروگوئه حکم فینال را داشت.
برزیلِ میزبان با اقتدار به این مرحله رسید. سوئد توانست ایتالیا، مدافع عنوان قهرمانی را حذف کند. اسپانیا با سه برد و به بهترین شکل راهی دور نهایی شد و اروگوئه با خوش‌شانسی فقط یک بازی انجام داد و با هشت گل بولیوی را در هم کوبید.
۲ هفته نخستِ دور گروهی به گونه‌ای برگزار شد که برزیل شانس اول قهرمانی بود. آنها هفت گل به سوئد و ۶ گل به اسپانیا زدند و در آستانه قهرمانی قرار گرفتند. اروگوئه با یک تساوی و یک پیروزی همچنان شانس قهرمانی داشت ولی ماموریتی غیرممکن برای قهرمان دوره اول مسابقات جام جهانی به شمار می‌رفت.
برزیلی‌ها از قهرمانی مطمئن بودند. روز قبل از بازی روزنامه‌ها تیتر قهرمانی زدند. سیاست‌مدارها به محل تمرین آمدند و مصاحبه‌های قهرمان‌گونه انجام دادند. این جو باعث شده بود تا اوبدولیو وارلا، کاپیتان اروگوئه خشمگین شود. او چندین روزنامه را که قهرمانی برزیل را پیش از انجام بازی جشن گرفته بودند خرید و به هتل محل اقامت تیمش آورد تا هم‌تیمی‌هایش به آنها توهین کنند.
روز بازی از راه رسید. کارناوال شادی برزیلی‌ها به راه افتاده بود. آنها با بنرهای “برزیل باید قهرمان شود” به ورزشگاه تاریخیِ ماراکانا رسیدند. ۱۷۳ هزار، ۱۹۹ هزار و یا ۲۰۵ هزار نفر. آمارهای متعددی درباره حاضرین در ورزشگاه گفته شد اما هیچوقت در هیچ مسابقه‌ی فوتبالی چنین جمعیتی دیده نشد. شهردار ریودوژانیرو قبل از بازی در ورزشگاه با غروری بیش از حد گفت: «شما بازیکنان برزیل تا چند ساعت دیگر توسط میلیون‌ها هموطن‌تان به عنوان قهرمان خطاب خواهید شد. شما هیچ رقیبی در نیم‌کره زمین ندارید.»
دومین وآخرین فینال جام جهانی با حضور ۲ تیم از آمریکای جنوبی با قضاوت جورج ریدر انگلیسی آغاز شد. اروگوئه توانست در نیمه اول دوام بیاورد و گلی دریافت نکند. اما ۲ دقیقه از نیمه دوم گذشته بود که آلبینو فریاکا توانست طی فراری برق‌آسا تیمش را یک بر صفر پیش بیندازد. این گل ورزشگاه را به هوا فرستاد. کاپیتان اروگوئه معتقد به آفساید بود اما داور چنین عقیده‌ای نداشت. وارلا به هم‌تیمی‌هایش گفت: «حالا وقت بردن است.»
اروگوئه بازگشت جانانه‌ای و باورنکردنی به بازی داشت. آنها در ۱۳ دقیقه کاری کردند که ورزشگاه غرق در سکوت شود. آلبرتو شیافینو در دقیقه ۶۶ و آلسیدس گیگیا(۷۹) برای تیم میهمان گلزنی کردند. گل دوم با ضربه‌ای از زاویه بسته و با اشتباه باربوسا، گلر سلسائو به ثمر رسید. گلری که یکی از بهترین‌های جهان در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ میلادی بود و به بدون دستکش گلری کردن، مشهور شده بود. او به خاطر همین اشتباه تا پایان زندگی‌اش بخشیده نشد. اجازه ورود به رختکن تیم ملی کشورش را پیدا نکرد و در اظهار نظری دردناک در این باره اذعان داشت: «حداکثر مجازات در برزیل ۳۰ سال حبس است، اما من ۵۰ سال است که بابت آن بازی تاوان می‌دهم.»
برزیل بازنده آن مسابقه شد. ترانه‌ای که برای قهرمانی آنها ساخته شده بود هیچوقت پخش نشد. ۲۲ مدال طلایی که با نام بازیکنان حک شده بود هیچوقت اهدا نشد و این اروگوئه بود که ماراکانازو یا ضربه ماراکانا را خلق کرد و این واژه را به لغت‌نامه برزیل اضافه کرد. فقط یک بار چنین تراژدی در برزیل تکرار شد و آن هم بعد از بازی نیمه‌نهایی جام جهانی ۲۰۱۴ بین برزیلِ میزبان و آلمان بود. جایی که طلایی‌پوشان هفت گل خوردند. از آن بازی به عنوان شبح ۵۰ هم یاد شد. با این واژه اروگوئه‌ای‌ها سالها برای برزیل کری خواندند و آنها را تحقیر کردند.
آن تراژدی بزرگ به اتمام رسید. برزیل لباس‌های سفید با یقه آبی را از تن درآورد و از جام جهانی بعدی لباس زرد به لباس اصلی‌اش تبدیل شد. آنها در Hینده توانستند پنج بار قهرمان جهان شوند اما اروگوئه دیگر رنگ قهرمانی جهان را ندید.
